Na Cafayate reizen we door naar het volgende Andes dorpje, genaamd Amaicha del Valle. We hadden op voorhand gelezen dat deze bestemming vaak wordt overgeslagen door toeristen, maar toch de moeite waard zou zijn om te bezoeken. Bij aankomst merken we meteen een groot verschil met Cafayate. De straten liggen er verlaten bij, de kleine winkeltjes zijn gesloten en het aantal cafés of restaurants is hier erg beperkt. We zijn ook de enige gasten in ons hostel, zelfs de eigenaar laat ons weten dat hij die avond niet aanwezig zal zijn. We hebben letterlijk het kot voor ons eigen! Het plaatselijke toeristenbureautje blijft de hele dag gesloten en we besluiten om de volgende dag een taxi te nemen naar de Inca-ruïnes in het nabijgelegen dorpje Quilmes (ruinas de Quilmes). We krijgen een korte rondleiding van één van de gidsen en kunnen daarna de site verder verkennen. We klimmen zo hoog als we kunnen en krijgen een indrukwekkend uitzicht over dit oude Inca-dorp. Een voorproefje voor Machu Picchu over enkele maanden! Er zijn hier niet veel toeristen te bespeuren en dat maakt ons bezoek aan de ruïnes eens zo leuk. Het is ook hier dat we gigantische cactussen van wel 10m hoog tegenkomen. Tegen de middag zijn we terug in Amaicha en vinden we een klein cafeetje met een terras in de zon. We wachten hier enkele uurtjes op de bus die ons naar Tucuman zal brengen.
Tucuman is een grotere stad in het Noorden van Argentinië en deze bezoeken we enkel als tussenstop om de bus naar Jujuy te nemen. We zullen hier dus maar één nacht verblijven. We hebben hier geen bijzondere activiteiten verricht of toeristische plaatsen bezocht, maar Tucuman zal ons altijd bij blijven als DE plaats waar we de lekkerste pizza allertijden hebben gegeten!
Ook Jujuy is een tussenstop naar de kleinere dorpjes in het Noorden van Argentinië. We verblijven hier 1 nacht en rijden dan enkele uurtjes verder naar Purmamarca. Het begin van onze tocht richting Bolivia. Purmamarca is het bezoeken waard vanwege de ‘Cerro de 7 colores’ – berg van de 7 kleuren. We leren dat hier miljoenen jaren geleden oceaan was en daardoor veel mineralen zijn achter gebleven op de bergen wat voor kleurtaferelen zorgt. Vooral indrukwekkend om te zien bij zonsondergang. Buiten een toeristenmarktje met enorm veel Andes-kledij is hier niet veel te zien en de volgende dag rijden we door naar Tilcara.
Tilcara is wel een dorpje waar veel te doen is en we besluiten om hier enkele dagen te verblijven. We vinden een geweldig hostel met dakterras en kunnen hier genieten van zon en Malbec-wijn :-). De volgende dagen staan verschillende korte trekkings op het programma: we wandelen naar de ‘Garganta del diablo’ en een waterval, klimmen op de plaatselijke berg voor een zicht over het dorp en de omgeving en doen onze raarste gegidste wandeling ooit, namelijk een combinatie van wandelen en mediteren in een donkere grot. Onze gids neemt ons mee naar een grot in de berg waar het pikdonker is, het enige licht dat we hebben is dat van kandelaars. Als we ons neerzetten in een cirkel in het midden van de grot is het tijd om de lichten te doven en even stil te staan bij de tijd. Wauw, je ziet echt niets en de stilte is indrukwekkend. Onder de indruk gaan we verder en wandelen we naar de andere kant van de berg. Hier zien we een overzicht van heel de bergketen, prachtig! Je voelt je zo klein op zo’n moment. Ook geen andere mensen te zien buiten ons groepje. Verder is Tilcara zo’n typisch Zuid Amerikaans dorpje waar we van houden. Klein maar fijn, vriendelijke mensen, leuke straatjes en pleintjes, empanadas op elke hoek van de straat,…
Na enkele dagen relaxen is het tijd om verder te gaan, onze volgende stop is Humahuaca. Bekend vanwege de ‘Cerro de 14 colores’, dus ditmaal geen 7 maar 14 kleuren :-). We kopen coca-bladeren om te kauwen tegen de hoogteziekte want we rijden naar +4000 meter. Het is hier dat we weer merken dat het toch een kleine wereld is waarin we leven: om de berg op te rijden moeten we een taxi-jeep nemen. Tom zit in de laadbak met 6 andere mensen en Kim op de achterbank met andere mensen. Bij het aankomen blijkt dat het meisje naast Kim ook in ’t stad op de Zurenborg woont. Nog gekker is dat we hier nog 2 Belgen tegenkomen – OOK van de Zurenborg. Samenkomst van mensen uit 2018 die allemaal letterlijk op 5 straten van elkaar wonen en die we nog nooit hebben gezien! Ongelooflijk en heeft ook een leuke foto tot gevolg :-).
Met het Belgische meisje (Caroline) en nog 2 andere mensen die we hier leren kennen (Robin en Paul) besluiten we enkele dagen verder te reizen. De volgende dag gaan we naar de ‘Quebrada de Señoritas’, hier kunnen we uren rondwandelen zonder iemand anders tegen te komen. We vinden het zalig en picknicken en drinken heel de namiddag Maté. Heerlijk genieten! De dag daarop gaan we samen naar Iruya, een dorpje 3 uur verwijdert van de hoofdweg en omsloten door bergen. We vinden een mega-goedkope overnachtingsplaats en vervolgens trekken we naar een uitzichtpunt ‘mirador de condores’. Kim wordt opnieuw ziek en besluit om in de kamer te blijven. Na het fantastische uitzichtpunt is het tijd om te koken. Robin is een Zuid-Afrikaan en hij stelt voor om typisch Zuid-Afrikaans te koken. Het wordt een heel leuke avond en we eten een ovenschotel van gehakt, groenten, rijst en fruit en yoghurt. Vreemde combinatie maar echt lekker! Onze groep klikt ineen en we overtuigen Robin er zelfs van om België te komen bezoeken! De volgende dag staat een trekking naar San Isidro op het programma. Na 3 uur wandelen door de vallei komen we aan in dit nog meer afgelegen dorpje. Je kan hier ook overnachten maar we besluiten om terug te gaan om onze laatste nacht samen in Iruya te spenderen. ’s Avonds aangekomen zien we lokale jeugd voetballen op een pleintje, het duurt niet lang of we hebben ons gemengd en spelen anderhalf uur een partijtje voetbal. De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen: wij gaan verder richting Bolivia en de rest blijft in Argentinië of gaat verder naar Brazilië. Het Noorden van Argentinië was echt wondermooi. Oorspronkelijk dachten we hier in een paar dagen door te reizen maar we zijn hier bijna 2 weken gebleven, het voordeel van geen tijdsdruk te hebben!
Het is deze keer Tom die zicht niet goed voelt en een kleine voedselvergiftiging oploopt die enkele dagen zal aanslepen. De volgende dag bussen we naar de grensovergang tussen Argentinië en Bolivia. Zou deze keer de grensovergang wel vlot verlopen? Uiteraard niet.. Maar dat lees je volgende keer!
Super mooi!!
Have fun!