Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) nemen we in de ochtend de bus richting Salta, Argentinië. Deze grensovergang wordt vaak gebruikt door toeristen en het zou geen probleem mogen zijn om hier vlot door te geraken. Bij aankomst in het busstation krijgen we te horen dat onze bus in panne staat en dat we een uurtje langer moeten wachten. Dit wordt al snel meer dan 2 uur, maar gelukkig is er een klein koffiebarretje met wifi en een terras in de zon in de buurt. Tegen de middag arriveert onze bus en kunnen we vertrekken. Dat viel nog goed mee! Even later zijn we aan de grensovergang waar we onze paspoorten laten stempelen, bagage laten checken en opnieuw op de bus gaan zitten. Na een uurtje zitten ongeveer alle passagiers terug op de bus en wachten we tot onze bus verder rijdt richting Salta… Alleen gebeurt er niks… We wachten nog wat langer en we vragen ons af waarom we nog steeds niet vertrokken zijn. Ook de andere reizigers op de bus hebben geen idee van wat er gaande is…
Uiteindelijk krijgen we te horen dat er twee passagiers van de bus betrapt zijn met drugs (cocaïne) in hun bagage, meer bepaald in grote shampooflessen van Dove. Omdat de politie vermoedt dat er nog medeplichtigen op de bus zitten, mogen we niet vertrekken tot de hele zaak is uitgeklaard. We beginnen echt te denken dat de grensovergang naar Argentinië vervloekt is en dat het niet mag zijn voor ons.. De uren tikken traag voorbij en zowel de politie als de busmaatschappij kunnen ons geen extra informatie geven. We zitten letterlijk vast op de bus. Het is te koud om buiten te staan, we zitten immers hoger dan 4000 meter en binnen in de controlepost zijn er geen voorzieningen om even te gaan zitten of iets te kopen van eten of drinken. En juist vandaag hadden we niets extra meegenomen om te eten op de bus. Na 8 lange uren wachten krijgen we te horen dat de bus eindelijk mag vertrekken! We zijn erg blij dat we kunnen vertrekken, maar we zijn er niet gerust in dat onze chauffeur er al een bijzonder lange shift heeft opzitten en nu nog heel de nacht zal moeten rijden. We proberen ons niet te veel zorgen te maken en arriveren de volgende ochtend in de vroege uurtjes eindelijk in Salta. Op de bus hebben we twee Franse meisjes leren kennen die toevallig in hetzelfde hostel als ons logeren dus we kunnen een taxi delen tot aan het hostel en we besluiten om toch nog even in ons bed te kruipen.
De volgende dag doen we het rustig aan en informeren we bij verschillende bureaus naar de mogelijkheid om een auto te huren om naar Mendoza te rijden. Dit blijkt echter heel duur uit te vallen omdat ze de auto vanuit Mendoza terug naar Salta moeten brengen. Zelfs als we de auto zouden delen met een Hollands meisje uit het hostel, valt het nog te duur uit. We vegen onze plannen van de tafel en besluiten om verder te reizen met de bus. We zullen een kleine loop maken in het noorden van Argentinië. We beslissen op een later moment dat we niet helemaal tot in Mendoza zullen afreizen omdat de busritten die we dan moeten nemen zowel veel tijd als veel geld vragen. In de avond besluiten we op zijn Argentijns te gaan eten en we nodigen de meisjes van ons hostel mee uit. De peña (Argentijns restaurant dat tijdens het eten ook muziek/een theatershow voorziet) die we hebben uitgekozen blijkt een succes te zijn want onze eerste Argentijnse steak is heerlijk, de sfeer is gezellig, de prijzen zitten goed en het restaurant zit helemaal vol met locals. Dat is altijd een goed teken! We voorzien nog een dag in Salta om onze verdere reisroute uit te plannen en we bezoeken één van de uitkijkpunten van de stad.
Onze volgende stop na Salta wordt Cafayate, een klein dorpje dat bekend staat voor de prachtige omgeving en de verschillende wijnhuizen die hier te vinden zijn. Kim is ‘s nachts ziek geworden waardoor we ons verblijf in Cafayate met een paar nachten verlengen. Tom gaat hierdoor een dag alleen op stap terwijl Kim uitziekt. Een gegidste wandeling doorheen de Rio Colorado met enorme cactussen en condors in de lucht staat op de planning. Het is een uitdagende wandeling met veel rotsklimmen maar wel leuk! Op de terugtocht naar het dorpje komt Tom een vrouw tegen uit Buenos Aires die hier op vakantie is. Samen met Veronica gaan ze wijn proeven in een kleine bodega (wijnhuis) – de Torrontés. Een witte wijn die enkel in Argentinië en dan vooral in deze regio gecultiveerd wordt. Veronica nodigt ons ook uit op haar camping waar ze logeert om de befaamde Maté te drinken. Kim voelt zich al beter en kan ook mee genieten van deze lokale thee. In Argentinië is het de gewoonte om heel de dag Maté te drinken, je ziet dan ook veel mensen met een kan warm water en een kleine kop met daarin een ijzeren rietje. Vervolgens wordt de maté in het kopje gedaan en wordt er water toegevoegd. Aparte maar lekkere smaak!
Na enkele dagen is alles terug in orde en besluiten we een fietstocht te maken met de mountainbike doorheen de Quebrada van Cafayate. We nemen ’s middags de bus tot aan de Gargante del diablo en zullen vanaf hier 54 KM terug fietsen naar ons hostel. De zon schijnt, de zichten zijn spectaculair en er zijn enkele leuke stops onderweg. Het enige waar we niet op hadden gerekend is dat de weg toch vaker bergop gaat dan eerst gedacht en fietsen op een asfalt weg met een mountainbike is ook niet ideaal. Na enkele uren fietsen beginnen we de kilometers in onze benen te voelen. De laatste kilometers zijn voornamelijk voor Kim een zware beproeving. Uitgeput en met een zure kont komen we aan in ons hostel, eindelijk! Dat vieren we met empanadas en Malbec wijn in een lokaal restaurantje. We klinken op een mooie dag en maken de afspraak om de fiets nu toch even aan de kant te laten staan.
