Atacama woestijn

We vliegen opnieuw naar Santiago de Chile en we doen niet veel meer dan een bezoekje aan een koffiebar en onze favoriete ijsjes-zaak te brengen. De volgende dag willen we de grens oversteken naar Mendoza in Argentinië om zo onze tocht in Zuid-Amerika verder te zetten. Dit plan blijkt al snel in het water te vallen als we na 2 uur op de bus te horen krijgen dat het Andesgebergte is afgesloten wegens sneeuwval. Er zit niets anders op dan terug te keren naar Santiago. Aangezien niemand ons kan zeggen wanneer de grensovergang terug open gaat besluiten we om naar San Pedro de Atacama te rijden in het noorden van Chili. Een busrit van 24 uur die in de late namiddag vertrekt, van een wending gesproken! Gelukkig slapen we redelijk goed op de bus en gaat de tijd redelijk vlug vooruit.

Onderweg naar San Pedro zien we niets anders dan woestijn: dorre uitgestrekte vlakten met alleen maar rotsen, cactussen en zand. Mooi om te zien en we wisten niet dat de droogste woestijn ter wereld zo enorm groot was! San Pedro de Atacama is de populairste plek (lees: veel toeristen) om de woestijn te verkennen, een klein stadje in het midden van niets. Bij aankomst in ons hostel besluiten we meteen drie tours te boeken voor de volgende dagen. Na zo’n lange busrit is het tijd voor wat actie!

Onze eerste tour brengt ons naar de Valle de la Luna waar we een prachtig landschap te zien krijgen, wandelen tussen indrukwekkende rotsformaties en eindigen met een zonsondergang over de vallei. Zeker de moeite waard en levert enkele mooie foto’s op! In de bus leren we enkele mensen van ons hostel kennen en we besluiten om samen iets kleins te gaan eten. Hoewel het erg gezellig is, besluiten we om op tijd af te sluiten aangezien morgen een tweede tour op het programma staat: een zonsopgang bij de geisers van Tatio. De wekkers worden gezet om 04.15 in de ochtend (of kunnen we beter nacht zeggen?) want om 5u komen ze ons al oppikken! Het is pikdonker en bibberkoud als we vertrekken met het busje. We bereidden ons voor op een koude ochtend want we gaan weldra naar een hoogte van +4000 meter waar het deze tijd van het jaar tot -10° kan worden. Bij aankomst aan de geisers worden we door een gids rondgeleid en wordt er sterk benadrukt om voorzichtig te zijn (niet te dicht bij de gaten komen) en vooral niet te lopen bij deze hoogte. Dit is de eerste keer tijdens onze reis dat we op deze hoogte zitten en dus last kunnen krijgen van hoogteziekte. Enkel Kim ervaart een eerder onaangenaam gevoel, maar dit valt al bij al nog goed mee.  We hebben meer last van onze bevroren tenen en handen dan van de hoogteziekte J Na onze wandeling tussen de geisers worden we naar een hotspring gebracht. Zij die willen kunnen hier in het warme water gaan om terug een beetje op te warmen. Tom trekt meteen zijn zwembroek aan en gaat er helemaal in terwijl Kim enkel met de voeten in het water gaat. Blij om te merken dat er terug gevoel in die ijsklompjes kruipt. We krijgen een simpel ontbijt aan de bus en zijn blij met de warmte die de eerste zonnestralen met zich mee brengen. Hierna vertrekken we terug richting het hostel en maken we nog verschillende foto-stops onderweg. Onderweg stopt de chauffeur zijn busje voor een trucje. De handrem staat niet op en we merken dat de auto vanzelf begint te rijden… bergop! Reden is de magnetische straling die hier sterk aanwezig zou zijn, zo sterk dat een auto automatisch vooruit getrokken wordt! In de namiddag arriveren we opnieuw in San Pedro en besluiten we om het rustig aan te doen en te genieten van het zonnetje.

Onze derde en laatste tour in dit Chileense woestijngebied brengt ons naar de lagunas de altiplanicas. Hoewel we hier redelijk veel tijd in de bus spenderen was dit de mooiste tour van de drie. Dit is onze eerste kennismaking met flamingo’s in het wild. Fantastische dieren! We zien zwermen voorbij vliegen en de roze reflectie in het heldere water zorgt voor mooie foto’s. We leren dat flamingo’s meer dan 18u per dag eten, niet verwonderlijk want ze eten minuscuul kleine garnaaltjes (die ook zorgen voor hun roze kleur). Ze zitten dan ook constant met hun bek in het water op zoek naar garnalen. Verder op onze dagtrip rijden we weer naar serieuze hoogte en dat voelen we meteen aan de temperatuur en de sterke koude wind. De uitzichten zijn echter fenomenaal: prachtige meren tussen enorm hoge bergen met besneeuwde toppen. We zijn fan van dit stukje natuur! Terug in San Pedro maken we ons klaar om de volgende dag Chili achter ons te laten, onze 2^e poging om de grens met Argentinië over te steken! En ook ditmaal zal het niet van een leien dakje lopen, maar dat is voor een volgende blogpost!