How to survive Saigon?

How To Survive Saigon, dat is de naam van een boekje dat we kregen van enkele studenten die we toevallig tegenkwamen. ‘Hey guys, do you have 5 minutes to talk English with us so we can practice?’  Uiteraard! Dit is immers een leuke manier om de cultuur en de mensen van Vietnam wat beter te leren kennen. We hebben in Saigon met verschillende studenten van alle leeftijden een praatje geslagen en van één groepje hebben we zelfs cadeautjes gekregen (een sjaaltje, een đá cầu (= een soort balletje met pluimen aan dat je naar elkaar moet passen al voetballend, een sport in Vietnam dat we hier veel zien), een waaiertje en een boekje met tips en tricks voor je verblijf in Saigon).

Onze allereerste indruk van Saigon was minder positief: een grote drukke stad, heel veel verkeer (nóg meer brommers dan in Hanoi), en broeiend heet! We zijn ’s avonds aangekomen met het vliegtuig en hebben vluchtig de wijk van ons guesthouse (backpackers street) verkent. Een aangename wandeling kon je het niet noemen gezien de voorbij razende taxi’s, het onophoudelijk getoeter van de brommers en om de 5 meter iemand die je vraagt of je Marihuana wil kopen, een massage wilt of iets wilt komen drinken omdat het ‘Happy hour’ is. We vinden gelukkig wel nog een leuk eethoekje op straat voor een vleesje op de BBQ en Tom zijn dagelijks pintje, aangezien bier overal goedkoper is dan water of frisdrank (40 eurocent voor een 33’er!).

De dag daarop staat er een free tour door de stad op het programma, wederom gegeven door studenten. Het blijkt dat wij de enige toeristen zijn vandaag met de 2 studentes. We hebben dus allebei onze persoonlijke gids, leuk! We zien de bezienswaardigheden, maar echt veel bijleren doen we niet. Het is vooral interessant om wat te praten terwijl we langs de belangrijkste bezienswaardigheden in Saigon wandelen. De studenten zijn erg geïnteresseerd in onze cultuur en we hebben hen dan ook de belangrijkste kenmerken van België meegegeven: beer, chocolate, waffles and BELGIAN fries’ 😉 We merken op dat de studentes goed hebben opgelet want op het einde van de tour horen we ze zeggen: ‘Antwerp is thé city and Belgian fries!’. In de namiddag bezoeken we het War Remnant museum, het meest bezochte museum van het land over de Vietnam-oorlog. Hier staan de verschillende oorlogswapens uitgestald en wordt er uitleg gegeven over de historiek en de gruwelijkheden van de oorlog. We zijn beiden erg onder de indruk en ontdaan van de verschillende verhalen en foto’s die uithangen.

De dag daarop staan we vroeg op om naar de Cu Chi tunnels te gaan. De Cu Chi tunnels zijn gegraven door de Vietcong om te kunnen ontsnappen aan de Amerikanen tijdens de oorlog. Ze zijn zo smal gemaakt dat de veel bredere en grotere Amerikanen hier onmogelijk in konden. We mogen zelf in de tunnels kruipen (ze zijn wel breder gemaakt voor de toeristen) en ervaren de claustrofobische gangen. Deze tour was leuk om gezien te hebben maar al bij al véel te toeristisch en te duur voor wat het was. In de namiddag hebben we onze eigen foodtour georganiseerd met enkele tips uit het boekje. Zo eten we banh mí  (een broodje met paté, allerlei groenten en een chilisausje) en drinken we de beste banana milkshake ooit. Overheerlijk! Onze volgende stop: ricerepes gevuld met varkensvlees en groenten. Hoewel we nog verschillende stops hadden aangeduid voor onze tour (broken rice, pho (noedelsoep), …), hadden we allebei al zoveel gegeten dat er echt niets meer bij kon. De tour werd dus vroegtijdig gestaakt en we kruipen op tijd in bed om de volgende dag te vertrekken naar Dalat. Al bij al hebben we een leuke tijd beleefd in Saigon en hebben we deze stad zonder problemen overleefd ;-).